Hoe Corona ons aan een Van hielp

Een aantal jaar geleden, in een ander huis maar in dezelfde stad, besloten we dat we allebei graag meer wilde uit het leven. Meer vrijheid, meer blijheid, meer reizen, meer zien, meer meemaken, meer doen. Gewoon meer.

Hoe dit er precies uit moest zien wisten we op dat moment ook nog niet. Verschillende paden werden bedacht, tot in de puntjes uitgezocht en gepland en nooit bewandeld: verhuizen naar Zweden, werken in Australië, Woofen in Canada.

Tot Jasper een keer vol bewondering vertelde over een stel dat hij volgde op Twitter. Hedwig Wiebes en Jeroen Bosman, die alles hadden verruild voor een leven in een camper (en nu inmiddels op Kreta wonen).

Een paar Van Conversion videos later was ik om.

We plan, God laughs

We zouden de huur opzeggen, alles verkopen en on the road gaan leven en werken.

Maar ik was nog niet afgestudeerd, ik werkte nog bij de Universiteit Leiden en ook Jasper had een goede baan bij Danone met perspectief op een carrière. Dus we stelden het uit, we zetten de droom op een laag pitje om langzaam door te garen.

Maar de drang naar vrijheid bleef sudderen op de achtergrond van al onze beslissingen. Tijdens mijn studie en naast mijn werk begon ik een online winkel waar ik borduurpatronen die ik zelf ontwierp verkocht. Na 2 jaar kon ik mijn eigen baan opzeggen en mijn eigen salaris bij de Universiteit vervangen met de inkomsten uit de webshop.

Maar samen konden we er nog niet van leven – in ieder geval niet volgens de standaarden die we ons hadden aangemeten als DINKs: weekendjes weg, stedentrips, 2 keer per week uit eten, 4 keer per jaar op vakantie. Pas 2 jaar nadat ik mijn baan op had gezegd kon ook Jasper zijn baan opzeggen. Niet alleen omdat het bedrijf inmiddels explosief was gegroeid, maar ook omdat wij steeds minder consumeerde en ons bezig gingen houden met minimalisme.

Stukje bij beetje namen we steeds meer vrijheden. Middagdutjes in de zon, ontbijtjes op het strand, lange wandelingen door het bos. We deelden zelf onze tijd in, werkte soms avonden lang door en soms dagen lang niet.

Toen we met Oud en Nieuw ons jaarlijkse tripje naar Denemarken hadden verlengd met een 3 weken lange workaction hadden we helemaal de smaak te pakken. We boekte onze eerste echt lange workaction – 2 maanden in Frankrijk en Spanje.

ADVERTENTIE

Roet in het eten

Maar dat loopt allemaal even anders als zich een ongekende crisis ontpopt van mondiale proporties – de Corona Crisis. Vluchten worden gecancelled, grenzen worden gesloten en iedereen wordt gevraagd om toch alsjeblieft binnen te blijven en thuis te werken.

En dat hebben we gedaan – we werkten sowieso al thuis en twee weken voor de eerste persconferentie van Rutte hadden wij al onze sociale afspraken al geannuleerd, hadden wij al een noodvoorraad aangelegd (inclusief extra WC-papier) en hadden wij al door dat onze workactionplannen 100% gedoemd waren.

Als alle lunches, diners, concerten, uitjes, reisjes en andere sociale bijeenkomsten zijn geannuleerd – wat is er anders te doen thuis dan werken en nadenken over het leven?

Nadenken over alle (economische) gevolgen van de pandemie?

Nadenken over de slachtoffers: de zieken, de overledenen en de overlevenden?

Eens te meer werd het duidelijk dat we hier zijn voor een leuke tijd en niet een lange tijd. Deze levensles spookt sowieso vaak door mijn hoofd. Als ex-kankerpatient met twee ouders die genezen zijn van kanker heb ik al meer dan eens de vergankelijkheid van het leven onder ogen moeten zien.

Het verandert – heel cliché – je prioriteiten.

Dus toen alle plannen in het water waren gevallen en het ons doel van vrijheid weer glashelder was besloten we dat 4 jaar dromen, plannen, lijstjes maken en ontwerpen wel genoeg was. Het was tijd voor actie.

In de volgende blog vertelt Jasper over hoe we de bus uiteindelijk hebben gevonden en gekocht.