Woops – Grote Teen Gebroken

Nog geen twee weken nadat we weer begonnen zijn met het bouwen aan de bus heb ik mezelf alweer bezeerd. Gelukkig niet tijdens het bouwen maar tijdens een bezoekje aan de sportschool waar wij, na een zeer lange pauze, eindelijk weer drie keer per week heen gingen.

Sporten is gezond – zeggen ze…

Gelijk aan het begin van mijn routine, bestaande uit voornamelijk beenoefeningen, let ik een moment niet op bij het verwisselen van de gewichten en laat ik een 15kg gewichtschijf bovenop mijn grote teen vallen. Ik voel niks, ben volgens mij in shock en roep naar mijn vriend dat ik niet weet wat ik moet doen. Ook hij kijkt verwilderd en zegt: ja ik ook niet wat is er aan de hand? Ik doe mijn schoen uit en we zien beide dat dit niet goed is.

Ik raak in paniek en steek mijn bebloede teen onder de kraan in de WC van de sportschool en begin te hyperventileren. Ik wordt gekalmeerd door een van onze vrienden die mee is komen sporten. Het ziet er heel naar uit – als de teen van een dode. Dit roep ik ook luidkeels tussen mijn geschreeuw heen: “Straks kan ik niet meer lopen”…“Wat als ze hem eraf moeten halen?” en “ik wil niet naar het Ziekenhuis!”

Door mijn ziekte als kind (Leukemie) heb ik een lichte Ziekenhuis fobie die altijd de kop opsteekt als er dit soort dingen gebeuren. Maar goed ik moet wel echt naar het Ziekenhuis want dit ziet er totaal niet goed uit.

Ik word zo goed en zo kwaad als het gaat naar boven gehesen en in een rolstoel gezet. We rijden naar de huisarts die gelijk aangeeft dat het waarschijnlijk is gebroken. Ik vraag of ze het zeker weet – kan het niet gewoon gekneusd zijn? Ze zegt: “alles kan maar laten we eerlijk wezen zo’n klein botje is geen partij tegen een gewicht van 15kg” ik dank haar voor haar eerlijkheid – dan ben ik tenminste niet geshockeerd als het straks inderdaad gebroken is.

Een heel apart gevoel van binnen

We gaan naar het ziekenhuis en kunnen gelijk terecht bij de radiologie. Ik zit in een rolstoel kermend van de pijn als er een vrouw wordt gebracht. Ze heeft haar nek in een brace en komt heel gedesoriënteerd over. Ik besluit mijn gekerm even te stoppen – dit ziet er een stuk ernstiger uit. Ik hoor haar zeggen tegen de radioloog dat het gaat om een breuk in haar C6 – ze heeft haar nek gebroken. Dat zet de dingen weer even in perspectief. Ze gaat voor een foto en wordt enkele minuten later weer terug in de wachtkamer gezet waar ze nog geen paar seconden daarna ineens de benen neemt! Voor we er erg in hebben waggelt deze mevrouw met een gebroken nek de gang uit. We roepen de radioloog die er achteraan rent en haar gelijk terug begeleid naar haar rolstoel.

Dan is het mijn beurt en zie ik voor het allereerst mijn voeten van binnen! Joepie! De grote teen is onmiskenbaar gebroken. Mijn eennalaatste teen lijkt ook aardig misvormd maar dit is gelukkig iets aangeboren – een hele vreemde teen precies zoals mijn vader. We worden begeleid naar de eerste hulp waar we vervolgens 2 uur wachten op een arts. Ik ben inmiddels misselijk van de pijn en heb zo’n spuugbakje gepakt voor de zekerheid.